Po ponad 20 latach od formalnego odzyskania przez Polskę niepodległości oraz po niemal 2 latach starań środowisk kombatanckich i patriotycznych, parlament Rzeczypospolitej Polskiej Ustawą z dnia 3 lutego 2011 roku ustanowił 1 marca Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych i świętem państwowym.

Data 1 marca nie została wybrana przypadkowo - tego dnia w 1951 roku w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie wykonano wyrok śmierci na siedmiu członkach IV Komendy Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość": Łukaszu Cieplińskim, Mieczysławie Kawalcu, Józefie Batorym, Adamie Lazarowiczu, Franciszku Błażeju, Karolu Chmielu i Józefie Rzepce - jednych z wielu Żołnierzy Wyklętych, tych, którzy nie złożyli broni i o których przez kilkadziesiąt lat oficjalnie w Polsce nie mówiono wcale, albo obrzucano ich obelgami.
W 2009 roku Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych działając solidarnie z bratnimi organizacjami kombatanckimi - Światowym Związkiem Żołnierzy AK, kierowanym przez ppłk. Czesława Cywińskiego oraz Zrzeszeniem Wolność i Niezawisłość, kierowanym przez Janusza Kurtykę, wystąpił do Sejmu, Senatu i Prezydenta RP o wsparcie inicjatywy władz Opola (z ówczesnym wiceprezydentem panem Arkadiuszem Karbowiakiem na czele) w zakresie ustanowienia dnia 1 marca – „Dniem Żołnierzy Antykomunistycznego Podziemia Niepodległościowego”.
Przychylność dla tej inicjatywy zarówno Prezydentów Lecha Kaczyńskiego i Bronisława Komorowskiego, jak i ogromnej większości parlamentarzystów (Senat przyjął uchwałę bez poprawek, a w Sejmie spośród 417 obecnych posłów jedynie 8 było przeciw, a 3 wstrzymało się od głosu), doprowadziła do ustanowienia 1 marca - Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych.